Dyskutujesz.pl
Film, teatr, muzyka, książki... => Książki => Wątek zaczęty przez: Jean w Maj 27, 2012, 19:28:15
-
Mam nadzieję, że wątek się spodoba i będzie się cieszył zainteresowaniem. Mam nadzieję, że padnie typ takiego bohatera, którego ja bym nigdy nie polubiła i będę mogła postawić kontrę smilie_girl_299 I im książka, w której bohater mieszka, bardziej popularna tym większa szansa na dyskusję:)
Myślałam dzisiaj nad swoimi typami.
I u mnie chyba przede wszystkim będzie Jędruś Kmicic. Ta jego przemiana mnie zawsze fascynowała: od hulaki do człowieka statecznego, od łajdaka po bohatera (ta odwaga w obronie klasztoru na Jasnej Górze). Zresztą ja lubię Sienkiewicza, lubię jak on kreuje ludzkie losy i wkłada je między ważne wydarzenia historyczne.
I drugi lubiany bohater przez mnie a raczej bohaterka to Hanka Boryna, niepozorna kobieta, żona Antka a synowa starego Boryny z mojej naj książki - "Chłopi". Uwielbiałam ją, uwielbiałam śledzić jej losy , kiedy odważnie stawiała czoło każdym przeszkodom, jak dbała o rodzinę, kiedy mąż unosił się dumą a potem poszedł w tany z Jagną...
Pewnie mam jeszcze kilku lubianych bohaterów, ale to zapewne przypomnę sobie za chwilę ;) ;D
-
I u mnie chyba przede wszystkim będzie Jędruś Kmicic. Ta jego przemiana mnie szansa fascynowała: od hulaki do człowieka statecznego, od łajdaka po bohatera (ta odwaga w obronie klasztoru na Jasnej Górze). Zresztą ja lubię Sienkiewicza, lubię jak on kreuje ludzkie losy i wkłada je między ważne wydarzenia historyczne.
Oj tak! Uwielbiam Kmicica tak jak i cały "Potop". Ku przerażeniu mojej klasy to właśnie między innymi o Kmicicu robiłam moją prezentację maturalną :th_0girl_curtsey:
Tak jak piszesz, fascynuje jego przemiana z człowieka narwanego w odpowiedzialnego, który dokonuje ważnych rzeczy w obronie kraju. Ja bym jeszcze dodała jego miłość do Oleńki. Miał wiele rzeczy do przezwyciężenia i w końcu udało mu się zmazać dawne złe czyny i odzyskać Oleńkę, która taaaaak kochał smilie_girl_301
-
Mam taką jedną bohaterkę z książki dzieciństwa. Jednak jestem pewna, że nawet gdybym teraz sięgnęła do serii książek o "Ani z Zielonego Wzgórza", to odnalazłabym się w nich, zaczytała od nowa, zakochała ponownie... smilie_girl_301
Ania rozkochuje w sobie kolejno przez wyobraźnię i niepokorny charakter, wielką wrażliwość, dziecinną miłość, potem przez rozsądek mieszający się z podążaniem za impulsami, przez wielkie poświęcenie i oddanie Maryli i Mateuszowi... Ania potrafi spojrzeć na wszystko w tak mądry sposób, żeby zobaczyć we wszystkim zaletę, nawet jeśli z pozoru żadnej nie ma. Zaraża mnie niezmiennie optymizmem i zaciętością w tym, co robi.
Na razie ode mnie macie tylko Anię. Muszę pomyśleć dłuższą chwilę nad tym. Ciekawe pytanie zadałaś, Jean. smilie_girl_307
Hanka zasługuje na brawa. Nie chciałabym wejść w jej buty, a ona tak świetnie sobie radziła. Szok.
Co do Kmicica, to nie przetrawiłam Potopu w całości, nawet w połowie, więc nie powinnam się chyba wypowiadać. ;) Jednak po omówieniu książki na polskim, po obejrzeniu filmu, to rzeczywiście Jędruś z łatwością może stać się ulubionym bohaterem. Piękna metamorfoza, wielki trud włożony w nią, patriotyzm i oddana miłość, pełna poświęceń. Tylko mu przyklasnąć.
Ale ja strasznie nie lubię takich metamorfoz... Wydaje mi się to zawsze takie nierealne, mam za mało wiary w ludzi. Kojarzy mi się to z Robakiem z Pana Tadeusza. A fe. :P
-
Jednak po omówieniu książki na polskim, po obejrzeniu filmu, to rzeczywiście Jędruś z łatwością może stać się ulubionym bohaterem. Piękna metamorfoza, wielki trud włożony w nią, patriotyzm i oddana miłość, pełna poświęceń. Tylko mu przyklasnąć.
Ale ja strasznie nie lubię takich metamorfoz... Wydaje mi się to zawsze takie nierealne, mam za mało wiary w ludzi. Kojarzy mi się to z Robakiem z Pana Tadeusza. A fe. :P
Oj tam, oj tam, chyba jednak za bardzo odnosisz to do życia. Rozumiem, że bardziej podziwiasz bohaterów zmagając się z codziennością trudną, bo to też bohaterstwo czasami, niż jakieś patriotyczne wyczyny jednego gościa z szabelką...ale może dlatego, że takich Kmiciców już dawno spotkać nie można, to warto ich lubić chociaż w książkach?
Może stać się z łatwością ulubionym bohaterem a jednak się nie staje nim dla wszystkich a moim zdaniem trochę szkoda...
Co do Ani się zgadzam, choć tutaj ja poszłam trochę na skróty, to Anka jest fajną bohaterką...fajną, bo zwyczajną:)
-
Anna Karenina -kobieta która dla miłości poświeca wszystko -małżeństwo ,reputację ,ukochane dziecko.
Tojstoj stworzył jedną z najbardziej niezapomnianych i wyrazistych bohaterek literackich -nie ocenia jej ,nie potępia ,pozostawiając tą ocenę postaci czytelnikom.
Scarlett Oharra -mimo wielu wad budzi moją sympatię -bo jest uparta ,odważna i nigdy się nie poddaje.
"Jutro też jest dzień .Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy 'to mówi kobieta która wydawało by się wszystko już straciła i może się podać tylko otchłani rozpaczy -a jednak nie ,bo mimo tych wszystkich tragedi jutro jest nowy dzień.
Może jeszcze trochę Petroniusza z Quo Vadis.
Uosabia on piękno i klasę odchodzącego antyku i mimo że jest osobą bez jakieś specjalnego kregosłupa moralnego budzi większą sympatię niż doskonałe i nijakie postacie chrześcijan.
-
Oczywiście już w pierwszych postach pojawiły się moje ulubione książki, ale też moi ulubieni bohaterowie. Po kolei:
I drugi lubiany bohater przez mnie a raczej bohaterka to Hanka Boryna, niepozorna kobieta, żona Antka a synowa starego Boryny z mojej naj książki - "Chłopi". Uwielbiałam ją, uwielbiałam śledzić jej losy , kiedy odważnie stawiała czoło każdym przeszkodom, jak dbała o rodzinę, kiedy mąż unosił się dumą a potem poszedł w tany z Jagną...
Chłopów uwielbiam smilie_girl_321 Ale jak to ze mną bywa, zawsze inaczej niż wszyscy... Ja Hanki nie lubię. Denerwowała mnie strasznie. Chłopa przy sobie utrzymać nie umiała a potem się wściekała na każdego. Tzn. tak... Ja to sobie umiem wszystko poukładać. W dzisiejszych czasach to pewnie stałabym po jej stronie, bo Antek głowa rodziny, mąż, ojciec, to powinien przy żonie być. Jednak to były zupełnie inne czasy i dlatego stoję raczej po stronie Antka i... Jagny. Jak dla mnie to oni do siebie pasowali, jedno warte drugiego. Antek kochał Jagnę, ale jak wiadomo ojciec kazał wziąć za żonę Hankę, no to wziął. Jednak dla niego najważniejszą kobietą była Jagna i to się nie zmieniło. Jagna czuła do niego to samo. Oboje byli niestety skrzywdzeni przez społeczne czy też rodzinne układy i dlatego ich losy potoczyły się jak potoczyły. Kto wie czy Jagna nie była by tak "rozrywkowa" gdyby nie namiętność do Antka, która mogła być tylko namiętnością, gdyby nie ślub Antka z Hanką, gdyby nie jej ślub z dużo starszym mężczyzną i to w dodatku ojcem ukochanego. To wszystko pchnęło ją w ramiona Mateusza, wójta i zwróciło uwagę na Jasia. Była młodą dziewczyną potrzebującą akceptacji, czułości. Pragnęła jej od Antka, ale nie mogąc tego spełnić, szukała czegoś, co "zastąpi" młodego Borynę, może wywoła w nim złość, zazdrość, może sprawi, że Antek zostawi Hankę i z nią ucieknie. Niestety Antek był zbyt wielkim tchórzem, żeby przeciwstawić się najpierw ojcu, a później po jego śmierci całej społeczności wsi. Wieś to specyficzny twór i niestety do dziś się niewiele w tej kwestii zmieniło. Antek po prostu bał się wykluczenia ze wsi, jak to się później stało z Jagną. Poza tym znamienne są dla mnie słowa Jagny do matki, która wyrzuca jej zainteresowanie Jasiem: "I wyście pono za młodu nie byli lepsi" a jak wiadomo, czym skorupka za młodu nasiąknie... Ja uważam, że tylko ze sobą mogli być szczęśliwi. Kto wie jakby skończyła się opowieść, gdyby razem wyjechali, jak to próbował zaproponować Jagnie Antek... Niemniej jednak oboje są moimi ulubionymi postaciami.
Mam taką jedną bohaterkę z książki dzieciństwa. Jednak jestem pewna, że nawet gdybym teraz sięgnęła do serii książek o "Ani z Zielonego Wzgórza", to odnalazłabym się w nich, zaczytała od nowa, zakochała ponownie... smilie_girl_301
Oj, tak... Do "Ani..." mogłabym wracać jeszcze raz i jeszcze raz. Tylko ja jak zwykle lubiłam najbardziej inną postać. Ja uwielbiam Marylę... Wspaniała kobieta, początkowo zimna i oschła dla Ani czy swojego brata, później otwiera się przez kontakt z dzieckiem i pokazuje swoje ciepłe wnętrze. Była taka przez historię z Janem Blythe. Znów, jak w przypadku Jagny, kłania się nieszczęśliwa miłość. Oczywiście to dwie różne postaci, ale dwie skrzywdzone przez los kobiety. Maryla nigdy nie umiała sobie wybaczyć, że zrezygnowała ze szczęścia przez swój upór. Mogłaby być szczęśliwą żoną, matką... Jednak wtedy nie poznałaby Ani. Pokochała ją jak swoje własne dziecko, którego nigdy nie miała. To pomogło jej zrewanżować sobie te wszystkie lata cierpienia, pełne wyrzutów sumienia. Często patrzyła na Gilberta i zastanawiała się, że gdyby nie jej uporczywe milczenie wiele lat temu, Gilbert mógłby być jej synem. Ślub Ani był dla niej wyrównaniem błędu, który popełniła.
Ale ja strasznie nie lubię takich metamorfoz... Wydaje mi się to zawsze takie nierealne, mam za mało wiary w ludzi. Kojarzy mi się to z Robakiem z Pana Tadeusza. A fe. :P
A ja znów muszę powiedzieć, że Robak, to kolejna moja ulubiona postać literacka. Tak samo jak Sędzia. Dwóch wielkich romantyków, całe życie kochających jedną kobietę. Stali w uczuciach, żyjący niespełnioną miłością. Rozmowa, podczas której Robak przyznaje bratu, że jest Jackiem, czy scena jego spowiedzi i śmierci, to dla mnie wyciskacze łez. Najpiękniejsze sceny w całym "Panu Tadeuszu"
Może jeszcze trochę Petroniusza z Quo Vadis.
Uosabia on piękno i klasę odchodzącego antyku i mimo że jest osobą bez jakieś specjalnego kregosłupa moralnego budzi większą sympatię niż doskonałe i nijakie postacie chrześcijan.
Skoro już wspomiałaś "Quo vadis" to ja oczywiście uwielbiam Akte. Kolejna zakochana przez całe życie w jednym mężczyźnie kobieta. Kochała Nerona mimo tego, iż wiedziała jakim jest człowiekiem. Musiała żyć w jego domu, ale nie jako jego żona. Cierpiała, bo wiedziała, że Popea czuje się od niej silniejsza, że to ona jest przy boku Nerona. Jednak z miłości do niego nie odeszła, wolała być przy nim, choć żyć obok niego.
Nie bez powodu moja polonistka w gimnazjum powtarzała, że ja się miałam urodzić w innej epoce literackiej... Najlepiej w Romantyzmie albo w Młodej Polsce, ale na wsi smilie_girl_120 Cóż, niepoprawna ze mnie romantyczka.
-
I u mnie chyba przede wszystkim będzie Jędruś Kmicic. Ta jego przemiana mnie zawsze fascynowała: od hulaki do człowieka statecznego, od łajdaka po bohatera (ta odwaga w obronie klasztoru na Jasnej Górze). Zresztą ja lubię Sienkiewicza, lubię jak on kreuje ludzkie losy i wkłada je między ważne wydarzenia historyczne.
Hmmmmm..... problem jest taki, że bohaterowie sienkiewiczowscy (ci pierwszoplanowi) przeważnie są "czarno-biali" - albo jest "wcielonym aniołem" (prawy, uczciwy, honorowy etc.) albo jest totalną mendą, że tak się obrazowo wyrażę. Dlatego ja raczej wolę tych "drugorzędnych" i mniej określonych - Petroniusz, Zagłoba czy nawet Bohun, który jest taką mroczną osobą, mocno niejednoznaczną.
I drugi lubiany bohater przez mnie a raczej bohaterka to Hanka Boryna, niepozorna kobieta, żona Antka a synowa starego Boryny z mojej naj książki - "Chłopi". Uwielbiałam ją, uwielbiałam śledzić jej losy , kiedy odważnie stawiała czoło każdym przeszkodom, jak dbała o rodzinę, kiedy mąż unosił się dumą a potem poszedł w tany z Jagną...
Uwielbiam "Chłopów" i wszystkich bohaterów. Bo w zasadzie nie moge powiedzieć, żebym kogoś tam nie lubił - każdy ma swoje dobre i złe strony. Hanka przechodzi tam przemianę - od cichej, pokornej żony i synowej - po "lwicę" walczącą o swoją rodzinę.
Józef Szwejk - główny bohater znanej powieści Jarosława Haszka. "Przygody...." przeczytałem już sam nie wiem ile razy - książka wciąż dająca się czytać, wciąż aktualna. Udawany (lub nie - do tej pory krytycy się spierają) kretynizm Szwejka jest jego ochroną wobec bezsensu wojny, demaskuje absurdy ideologiczno-religijne.
-
Chłopów uwielbiam smilie_girl_321 Ale jak to ze mną bywa, zawsze inaczej niż wszyscy... Ja Hanki nie lubię. Denerwowała mnie strasznie. Chłopa przy sobie utrzymać nie umiała a potem się wściekała na każdego. Tzn. tak... Ja to sobie umiem wszystko poukładać. W dzisiejszych czasach to pewnie stałabym po jej stronie, bo Antek głowa rodziny, mąż, ojciec, to powinien przy żonie być. Jednak to były zupełnie inne czasy i dlatego stoję raczej po stronie Antka i... Jagny. Jak dla mnie to oni do siebie pasowali, jedno warte drugiego. Antek kochał Jagnę, ale jak wiadomo ojciec kazał wziąć za żonę Hankę, no to wziął. Jednak dla niego najważniejszą kobietą była Jagna i to się nie zmieniło. Jagna czuła do niego to samo. Oboje byli niestety skrzywdzeni przez społeczne czy też rodzinne układy i dlatego ich losy potoczyły się jak potoczyły. Kto wie czy Jagna nie była by tak "rozrywkowa" gdyby nie namiętność do Antka, która mogła być tylko namiętnością, gdyby nie ślub Antka z Hanką, gdyby nie jej ślub z dużo starszym mężczyzną i to w dodatku ojcem ukochanego. To wszystko pchnęło ją w ramiona Mateusza, wójta i zwróciło uwagę na Jasia. Była młodą dziewczyną potrzebującą akceptacji, czułości. Pragnęła jej od Antka, ale nie mogąc tego spełnić, szukała czegoś, co "zastąpi" młodego Borynę, może wywoła w nim złość, zazdrość, może sprawi, że Antek zostawi Hankę i z nią ucieknie. Niestety Antek był zbyt wielkim tchórzem, żeby przeciwstawić się najpierw ojcu, a później po jego śmierci całej społeczności wsi. Wieś to specyficzny twór i niestety do dziś się niewiele w tej kwestii zmieniło. Antek po prostu bał się wykluczenia ze wsi, jak to się później stało z Jagną. Poza tym znamienne są dla mnie słowa Jagny do matki, która wyrzuca jej zainteresowanie Jasiem: "I wyście pono za młodu nie byli lepsi" a jak wiadomo, czym skorupka za młodu nasiąknie... Ja uważam, że tylko ze sobą mogli być szczęśliwi. Kto wie jakby skończyła się opowieść, gdyby razem wyjechali, jak to próbował zaproponować Jagnie Antek... Niemniej jednak oboje są moimi ulubionymi postaciami.
Na początek - masz czterolistna bardzo ciekawe spostrzeżenia i takie to wszystko przemyślane. Lubię czytać...
..ale tutaj nie zgodzę się do końca.
Ja wiem, że czasy takie były, że nikt nie mógł sobie sam wybrać męża, żony a wybierali mu rodzice i wtedy cierpieli oboje. Jednak, czy my wiemy coś o Hance w tej kwestii? O ile pamiętam to nie.
To, że nie jest się z kimś kogo się kocha nie daje prawa do ranienia innych. No ale zostaje jeszcze ta niepohamowana namiętność.
Jagny było mi szkoda na samym końcu, kiedy sam ukochany nie przeciwstawił się jej przymuszonej banicji. Natomiast zawsze czytając wspieram Hankę, Jagnę ganię, chociaż nie ukrywam, że jest ciekawą postacią i w pewnym sensie ją lubię, ale ulubionym bohaterem literackim się ona już raczej moim nie stanie.
Ech, no widocznie trochę płytko myślę, trudno:)
-
Na początek - masz czterolistna bardzo ciekawe spostrzeżenia i takie to wszystko przemyślane. Lubię czytać...
..ale tutaj nie zgodzę się do końca.
Ja wiem, że czasy takie były, że nikt nie mógł sobie sam wybrać męża, żony a wybierali mu rodzice i wtedy cierpieli oboje. Jednak, czy my wiemy coś o Hance w tej kwestii? O ile pamiętam to nie.
To, że nie jest się z kimś kogo się kocha nie daje prawa do ranienia innych. No ale zostaje jeszcze ta niepohamowana namiętność.
Po pierwsze: dziękuję za miłe słowa o tym co napisałam. Cieszę się, że ktoś lubi czytać moje "wymysły" :th_girl_haha: Jasne, rozumiem Twoje stanowisko w tej sprawie. Ja broń Boże nie potępiam Hanki czy jednoznacznie nie bronię Antka i Jagny, ale po prostu nie przypadła mi do gustu. W pełni się z Tobą zgadzam, że brak miłości nie pozwala na zadawanie bólu, jednak jak podkreśliłaś, pozostaje ta namiętność. Ja zawsze pozwalam sobie twierdzić w takich sytuacjach, że: "Jesteśmy tylko zwierzętami, niestety" (myślenie biologa, przepraszam) i w takich sytuacjach rządzi nami nie zdrowy rozsądek tylko instynkty. A i owszem wspomniane nie było, czy to był ślub z miłości czy pod przymusem, tego jedynie możemy się domyślać. "Po grdykę miał Twego kochania" czy "On mnie miłował" Jagny mówią jak dla mnie wszystko. Może podświadomie współczułam Hance i dlatego wolałam, żeby Antek był z Jagną, bo jak wcześniej napisałam: oboje byli siebie warci. Poza tym ja jakoś polubiłam Jagnę i twierdzę, że inaczej mogły potoczyć się jej losy, gdyby życie w tak młodym wieku w taki sposób się z nią nie obchodziło.
Ech, no widocznie trochę płytko myślę, trudno:)
Nie mów tak. Może to ja płytko myślę. Po prostu postaci są bardzo złożone. Potrafimy dostrzec dobre i złe strony, ktoś będzie bardziej bronić Hanki, ktoś Jagny, ale to jest właśnie piękne i to jest fenomen tej powieści, że można dostrzec dobro w kimś złym i złe strony w kimś dobrym. smilie_girl_307
-
Jagny było mi szkoda na samym końcu, kiedy sam ukochany nie przeciwstawił się jej przymuszonej banicji. Natomiast zawsze czytając wspieram Hankę, Jagnę ganię, chociaż nie ukrywam, że jest ciekawą postacią i w pewnym sensie ją lubię, ale ulubionym bohaterem literackim się ona już raczej moim nie stanie.
A ja uważam, że Jagna się na tej wsi marnowała. Dlaczego? Nie ulega wątpliwości, że miała artystyczną duszę. Niejednokrotnie w powieści opisywane są jej bezkonkurencyjne wycinanki, które przedstawiają różne sceny z życia wsi i które są "kiej prawdziwe", że nawet "ksiądz dobrodziej" na plebanii je wiesza. Była także bardzo wrażliwa na muzykę.
Różnica między nią a Hanką była właśnie zasadnicza - Hanka mocno stąpała po ziemi, była osobą praktyczną, zapobiegliwą - żeby nie rzec - racjonalistką. Jagna ciągle bujała "w obłokach".
Śluby wiejskie... w "Chłopach" jasno jest pokazane, że niekoniecznie są "z miłości", bardzo dużą role odgrywa posag, te osławione "morgi". Pamiętamy dobrze scenę na zaręczynach Jagny i Macieja, gdy ten targuje się ostro z Dominikową o "zapisy ślubne". I nie jest to odległe od rzeczywistości, gdy moja babcia wychodziła za mąż - a działo się to już po wojnie - to wyszła za tego faceta, za którego kazała jej wychodzić jej mama, sama nie miała nic do gadania. Do śmierci babcia do dziadka mówiła po nazwisku, nigdy po imieniu, o takich rzeczach jak "kochanie" to w ogóle mowy nie było :)
W zasadzie w "Chłopach" takim jedynym małżeństwem ściśle "z miłości" był związek Szymka i Nastki, kiedy to Szymek po pobiciu swojej matki, która mu tego ślubu zabraniała, wyniósł się z domu i dzięki pomocy niemal całej wsi wybudował własna chatę.
-
Jagny było mi szkoda na samym końcu, kiedy sam ukochany nie przeciwstawił się jej przymuszonej banicji. Natomiast zawsze czytając wspieram Hankę, Jagnę ganię, chociaż nie ukrywam, że jest ciekawą postacią i w pewnym sensie ją lubię, ale ulubionym bohaterem literackim się ona już raczej moim nie stanie.
A ja uważam, że Jagna się na tej wsi marnowała. Dlaczego? Nie ulega wątpliwości, że miała artystyczną duszę. Niejednokrotnie w powieści opisywane są jej bezkonkurencyjne wycinanki, które przedstawiają różne sceny z życia wsi i które są "kiej prawdziwe", że nawet "ksiądz dobrodziej" na plebanii je wiesza. Była także bardzo wrażliwa na muzykę.
Różnica między nią a Hanką była właśnie zasadnicza - Hanka mocno stąpała po ziemi, była osobą praktyczną, zapobiegliwą - żeby nie rzec - racjonalistką. Jagna ciągle bujała "w obłokach".
I ten racjonalizm Hanki mi się bardzo podoba. I to mocne stąpanie po ziemi. Odrzucanie dumy, kiedy trzeba dać rodzinie jeść. Postaci z artystyczną są fajne, ale ja sobie Jagny w takiej sytuacji walki nie wyobrażam. Jeśli chodzi o codzienność to Hanka zawsze była mi bliższa. Zawsze mi to dawało jakąś...siłę? smilie_girl_349
Jak tak poczytałam Wasze posty to faktycznie, pomimo, że często wracam do "Chłopów" to zaczynam inaczej patrzeć na niektórych bohaterów.
Mintek Ty za to zachęciłeś mnie do Szwejka. Wstyd przyznać - nie czytałam nigdy jeszcze smilie_girl_308
-
Jagny było mi szkoda na samym końcu, kiedy sam ukochany nie przeciwstawił się jej przymuszonej banicji. Natomiast zawsze czytając wspieram Hankę, Jagnę ganię, chociaż nie ukrywam, że jest ciekawą postacią i w pewnym sensie ją lubię, ale ulubionym bohaterem literackim się ona już raczej moim nie stanie.
A ja uważam, że Jagna się na tej wsi marnowała. Dlaczego? Nie ulega wątpliwości, że miała artystyczną duszę. Niejednokrotnie w powieści opisywane są jej bezkonkurencyjne wycinanki, które przedstawiają różne sceny z życia wsi i które są "kiej prawdziwe", że nawet "ksiądz dobrodziej" na plebanii je wiesza. Była także bardzo wrażliwa na muzykę.
Różnica między nią a Hanką była właśnie zasadnicza - Hanka mocno stąpała po ziemi, była osobą praktyczną, zapobiegliwą - żeby nie rzec - racjonalistką. Jagna ciągle bujała "w obłokach".
I ten racjonalizm Hanki mi się bardzo podoba. I to mocne stąpanie po ziemi. Odrzucanie dumy, kiedy trzeba dać rodzinie jeść. Postaci z artystyczną są fajne, ale ja sobie Jagny w takiej sytuacji walki nie wyobrażam. Jeśli chodzi o codzienność to Hanka zawsze była mi bliższa. Zawsze mi to dawało jakąś...siłę? smilie_girl_349
No ja też sobie Jagny w innej sytuacji nie wyobrażam - ale fakt jest faktem. W powieści wyraźnie jest powiedziane, że wzruszała się przy muzyce, że jak Roch opowiadał "historyje o królach" to uciekała myślami gdzieś daleko itp. Dodatkowo osoba mocno - jakbyśmy to dziś powiedzieli - "kochliwa".
"Chłopi" są tak skonstruowani, że tam wszyscy bohaterowie są "szarzy" - nie ma znanych z Sienkiewicza choćby idealnych i odrealnionych "gierojów" i totalnych diabłów wcielonych. Co nadaje autentyczności. Każda z postaci ma cechy dobre i złe - mniej więcej w róznym stopniu. Taki choćby Maciej - porywczy, obcesowy, zadufany w sobie, nieraz wręcz grubiański - ale jest też sprawiedliwy, honorowy, litościwy i hojny. Przykłady można by mnożyć.
Mintek Ty za to zachęciłeś mnie do Szwejka. Wstyd przyznać - nie czytałam nigdy jeszcze smilie_girl_308
Czym prędzej napraw to straszliwe niedopatrzenie :D
-
Jagny było mi szkoda na samym końcu, kiedy sam ukochany nie przeciwstawił się jej przymuszonej banicji. Natomiast zawsze czytając wspieram Hankę, Jagnę ganię, chociaż nie ukrywam, że jest ciekawą postacią i w pewnym sensie ją lubię, ale ulubionym bohaterem literackim się ona już raczej moim nie stanie.
A ja uważam, że Jagna się na tej wsi marnowała. Dlaczego? Nie ulega wątpliwości, że miała artystyczną duszę. Niejednokrotnie w powieści opisywane są jej bezkonkurencyjne wycinanki, które przedstawiają różne sceny z życia wsi i które są "kiej prawdziwe", że nawet "ksiądz dobrodziej" na plebanii je wiesza. Była także bardzo wrażliwa na muzykę.
Różnica między nią a Hanką była właśnie zasadnicza - Hanka mocno stąpała po ziemi, była osobą praktyczną, zapobiegliwą - żeby nie rzec - racjonalistką. Jagna ciągle bujała "w obłokach".
I ten racjonalizm Hanki mi się bardzo podoba. I to mocne stąpanie po ziemi. Odrzucanie dumy, kiedy trzeba dać rodzinie jeść. Postaci z artystyczną są fajne, ale ja sobie Jagny w takiej sytuacji walki nie wyobrażam. Jeśli chodzi o codzienność to Hanka zawsze była mi bliższa. Zawsze mi to dawało jakąś...siłę? smilie_girl_349
No ja też sobie Jagny w innej sytuacji nie wyobrażam - ale fakt jest faktem. W powieści wyraźnie jest powiedziane, że wzruszała się przy muzyce, że jak Roch opowiadał "historyje o królach" to uciekała myślami gdzieś daleko itp. Dodatkowo osoba mocno - jakbyśmy to dziś powiedzieli - "kochliwa".
Uciekała myślami gdzieś daleko, bo raz, że artystyczna dusza a dwa, była przecież młodą dziewczyną! Jak dla mnie niedojrzałą do bycia żoną, czy może matką. Była jeszcze dzieckiem. Potrzebowała ciepła, zrozumienia, czułości. Brak wzoru w postaci ojca, pchnął ją w ramiona Antka. Był starszy, zauważył, że dziewczyna zauroczyła się, zaimponowało mu to, w końcu ją pokochał. Dla niego było bardziej pociągające to, co może ukrywać, w tajemnicy pielęgnować, niż to co ma na co dzień w chałupie. Jagna poczuła się wartościowa, poczuła się kobietą! Poczuła się bezpieczna w ramionach Antka i nie myślała racjonalnie. Osoby w tak młodym wieku i w dodatku z artystyczną duszą są bardzo podatne na działanie otoczenia. Dlatego ja się Jagnie nie dziwię, że postępowała jak postępowała. Łatwego życia nie miała. Poradziłaby sobie z pewnością w sytuacjach, o których wspomnieliście, ale tylko w przypadku, gdyby matki nie było przy niej. Dominikowa zbyt mocno ingerowała w jej życie, ale tu znów trzeba zrozumieć tamte czasy, robiła to wszystko dla dobra córki, tylko nie widziała jak bardzo ją krzywdzi. Powiedzmy sobie szczerze: cała sprawa pomiędzy Hanką a Jagną była winą przede wszystkim Antka. To on zachował się jak rozkapryszone dziecko, któremu ojciec zabrał (przepraszam, że użyję takiego sformułowania) zabawkę, którą wcześniej sam sobie zrobił.
Osoby z artystyczną duszą tak w pełni potrafi zrozumieć tylko inna artystyczna dusza. Człowiek racjonalnie myślący, jak Hanka. nigdy tak do końca nie zrozumie myślenia czy działania takich osób. Osobiście też twierdzę, że posiadanie artystycznej duszy, to może dar, ale również przekleństwo.
-
Nie wiem, czy w ogóle powinnam się tutaj odzywać, bo moją ulubioną bohaterką literacką jest... Joanna :D Nie jest to postać z żadnego ambitnego dzieła literatury światowej, czy polskiej... Od taka zwykła, szara kobietka, przewijająca się przez książki Chmielewskiej. Najprawdopodobniej to ona. Z pewnością to ona - sama autorka. Ubarwiona, wplątana w częściowo wymyślone, częściowo rzeczywiste historie, przewijająca się przez liczne książki. Liczne... z pamięci potrafię wymienić "Wszystko czerwone", "Wszyscy jesteśmy podejrzani", "Krokodyl z Kraju Karoliny", "Boczne drogi", "Studnie przodków", etc. Kocham to, że książki pisane są w pierwszej osobie, Joanna występuje w roli narratora i równocześnie zawsze jest postacią wiodącą. Niby nie ma ta postać w sobie nic szczególnego, a dostarcza mi (wraz ze swoją rodziną, przyjaciółką Alicją i narzeczonym Diabłem) wiele radości... A to opowie o księdzu wołoduchu, który sam całego jajka nie zje (wydaje mi się, że czytałam w Autobiografii, że ta opowieść jest na faktach), a to o Alicji, która we własnym domu zgubiła 4-metrowe (chyba) karnisze do wieszania zasłonek, a to o swojej randce z prokuratorem, który wolał tańczyć niż odpowiadać na pytania, a to o ucieczce jachtem Stella di mare z Brazylii, a następnie o ucieczce z lochów, po tym jak przebiła się z podziemi zamku nad Loarą szydełkiem... po prostu kocham. Za poczucie humoru, za fantazję, za finezję, za pociąg do hazardu i za to, że to swojska babka. Tak po prostu. :)
Widziałam, że przewinęły się tutaj dwie inne postaci, które są mi bardzo bliskie: Ania (z Zielonego Wzgórza) i Scarlett. Anię kocham od najmłodszych lat. Kiedy byłam chora, dostałam od mamy pierwszy tom, od tamtej pory czytałam w kółko.. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 1, 2... chociaż nie, dość szybko wyłączyłam "Wymarzony dom Ani", bo książka mnie zwyczajnie nudziła. Jako jedyna. Potem wykluczyłam też "Anię z Zielonego Wzgórza", a całą resztę czytałam do znudzenia. Ostatni raz już na studiach :D Znaczy... po pewnym czasie nie czytałam już serii na miesiąc... ale raz na pół roku, potem raz na rok - obowiązkowo.
Natomiast "Przeminęło z wiatrem" przeczytałam raz. Miałam tom na jeden dzień, czyli zajęło mi to 3 dni. Nie wracam do książki - bo chociaż ją połknęłam, to na tyle często oglądam film, że wystarcza :) Jednak Scarlett podoba mi się ze względu na charakter, na tle innych kobiet jest wyjątkowo rozgarnięta, zaradna i chociaż nie gra fair, to jednak potrafi zadbać o siebie, o innych. Wiem, że pokazana jest jako ta gorsza, a np. Melania urasta tam za ideał... jednak dla mnie Melania jest nudna, anemiczna i za dobra, a cały urok Scarlett polega na tym, że jest przekochana mimo licznych - mniejszych i większych grzeszków. :D
Z postaci literackich kocham też... Kubusia Puchatka. Często mam wrażenie, że mam dużo wspólnego z Misiem o Bardzo Małym Rozumku. O chociażby to:
Puchatek spojrzał na swe obydwie łapki. Wiedział, że jedna z nich jest prawa, i wiedział jeszcze, że kiedy się już ustaliło, która z nich jest prawa, to druga była lewą, ale nigdy nie wiedział, jak zacząć. :D
Albo:
Kiedy się jest Misiem o Bardzo Małym Rozumku i myśli się o Rozmaitych Rzeczach, to okazuje się czasami, że rzeczy, które zdawały się bardzo proste, gdy miało się je w głowie, stają się całkiem inne, gdy wychodzą z głowy na świat i inni na nie patrzą.
:) No wypisz-wymaluj Mysz :D
No i oczywiście to (zwłaszcza w obliczu ciągłego odchudzania):
W parę godzin później, gdy noc zbierała się do odejścia, Puchatek obudził się nagle z uczuciem dziwnego przygnębienia. To uczucie dziwnego przygnębienia miewał już nieraz i wiedział, co ono oznacza. Był głodny.
Z tej bajki kocham jeszcze Kłapoucha. Chyba nawet bardziej. Ha! Toż to właśnie Kłapouch przez długi, długi czas był moją 'twarzą' na ifilmie. On zawsze ma depresję, zawsze jest smutny... to też skądś znam :D
Czuję się mniej więcej tak, jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł.
Albo:
Dla kogoś, kto leży na dnie rzeki, kasłanie czy brykanie ? to wszystko jedno.
:D
I moje ulubione:
Kiedy spytają cię, jak się masz, odpowiedz po prostu, że wcale.
No... to by było na tyle książkowych miłości :D
-
Jakaż sympatyczna dyskusja wywiązała się o mojej ulubionej książce!
Mowa oczywiście o "Chłopach", absolutnym arcydziele, czytanym przeze mnie co najmniej raz w roku.
Ponad sto lat od wydania książki, postacie stworzone przez Reymonta wciąż budzą emocje, to fantastyczne! Jak różnie postrzegana jest Jagna, Hanka, Antek, Boryna - siłą tej pozycji jest to pozostawienie miejsca na własny osąd postaci, zupełnie inny od Sienkiewiczowskiej łopatologii. (łatwo się zorientować, że Sienkiewicz to nie jest mój faworyt).
Jak zawsze mam trochę inne zdanie o bohaterach - moją ulubiona postacią jest Hanka - kobieta, która w momencie próby z zahukanej dziewczyny staje się twardą kobietą, i zachowuje w sobie dobro i wrażliwość na cudzą krzywdę, co w tamtych czasach na wsi nie było oczywiste (co można chociażby zobaczyć na przykładzie starego Bylicy czy bękartów "hodowanych" przez Kozłów). Jagna w mojej ocenie to dziewczyna, której Bóg dał talent, zaś poskąpił rozumu, ma typowe dla lekko upośledzonych osób absolutne wdupiemanie konsekwencji swoich czynów, liczy się wyłącznie tu i teraz. No i antybohater - Antek, tchórz i facet, który niespecjalnie potrafi utrzymać swoje żądze na wodzy. To oczywiście w skrócie ze skrótu, bo o tym mogę gadać w kółko.
Reymont miał zresztą wyjątkowy talent do kreślenia soczystych postaci, warto przeczytać "Ziemię obiecaną" i zobaczyć jak tam sobie nasz mistrz poradził, ze szczególnym naciskiem na postacie drugoplanowe (Mueller chociażby)
Jako nr 2 podam Prusa i jego "Lalkę", choć tu ulubionego bohatera nie mam - każdy z nich ma skazę, która powoduje, że lubić się ich nie da. Pomimo tego, albo właśnie dlatego, czyta się to świetnie - chłonąc przy okazji prawdziwy obraz Warszawy, opisywany jak na reportażystę przystało - lektura książek Prusa to jak alternatywna lekcja historii, pokazujące odbrązowione lico tamtych czasów.
Jako 3 podam bohatera zbiorowego, czyli szeroko pojęte s-f, wśród których wymienię Lema, Dicka czy Clarka. I skoro mówię szeroko pojęte, wrzucę tam jeszcze fantasy - czyli Pottera i kolegów, którego lubię sobie poczytać w wannie.
Jeśli zaś chodzi o propozycje przedmówców - Chmielewska (ta z lat 70-tych) jest boska - można rżeć ze śmiechu przy jej książkach, Haszka uwielbiam - zawsze mam ochotę grać takiego idiotę, ale nie mam siły zdzierżyć głupoty innych i w końcu wybucham. Anię ... przeczytałam w podstawówce i nic z niej nie pamiętam, zaś Sienkiewicza nie cierpię za płaskość postaci, wspomnianą już monochromatyczność i ksenofobię (zaskakujące, jak pisze o rzezi Prusów - polska czystka etniczna).
-
Lisbeth - dziecko Larssona
Dzisiaj mogę śmiało powiedzieć, że ta postać wybiła się na czoło moich typów, jeśli chodzi o top 10 ulubionych mieszkańców literatury.
Tajemnicza, specyficzna, inteligentna, dziwna, pogubiona, odważna, nietuzinkowa i to wszystko w jednej małej kobietce. Wygląd zewnętrzny, aparycja intryguje. Taka postać czytelnika płci męskiej potrafi do książki przygwoździć (mówię głownie o sobie) :P
-
Mysza się wybiła z Joanną od Chmielewskiej, ale ja to chyba przebiję wszystko, gdyż jedną z moich ukochanych bohaterek literackich jest...Judyta smilie_girl_099 Taaak, Judyta z "Nigdy w życiu", Judyta z "Ja Wam pokażę!' i z pozostałej serii książek autorstwa znienawidzonej tu przez niektórych Katarzyny Grocholi z serii "Żaby i Anioły". Mało kto- znając mnie- wierzy w to, że czytając tyle różnych fantastycznych książek, ja upodobałam sobie akurat taką Judytę. Nic jednak na to nie poradzę- Judyta jest moją miłością odkąd pierwszy raz sięgnęłam po książki Grocholi, a było to mniej więcej jakieś 5 lat temu. Jedna z nielicznych bohaterek, z którą czuję się rzeczywiście związana, z którą jestem w stanie- pomimo wielu różnic między nami- aż tak się utożsamić. Te książki z jej przygodami to chyba jedyne, które mogę czytać w każdych warunkach, nawet tych mało sprzyjających- ostatnio np. podczas zabiegów fizykoterapii :th_girl_haha: Ona po prostu dobrze na mnie działa, potrafię się doskonale odstresować czytając o tym, co się jej przydarzyło, bo to tak, jakbym czytała...bo ja wiem...historie jakieś przyjaciółki, bliskiej koleżanki? ;)
Kiedyś taką Judytą była dla mnie Ania, która pewnego dnia zamieszkała na Zielonym Wzgórzu, a jednocześnie- w moim małym, dziecięcym świecie smilie_girl_269 Kiedy o niej pomyślę, jakoś mi ciepło jest na sercu, bo już jakieś 7-8 lat minęło odkąd się z nią pierwszy raz "spotkałam" i pamiętam jaką fajną odskocznią była dla mnie jej historia i jak wtedy, jako stosunkowo małe stworzenie, przeżywałam wszystko, co przytrafiało się Ani- jak się z śmiałam, jak płakałam razem z nią, no i w końcu- jak razem z nią dorastałam- duchowo i literacko przede wszystkim. To był fantastyczny czas i myślę, że jeszcze nie raz sięgnę sobie po jakąś książkę z tej serii (co już niejednokrotnie czyniłam), aby poczuć to wszystko na nowo smilie_girl_241
A już odchodząc od tych postaci lubianych głównie przez moją wrażliwą, romantyczno-kobiecą część duszy postaci, to bardzo lubię Geralta z Rivii, czyli słynnego Wiedźmina, postać wykreowaną przez Andrzeja Sapkowskiego oraz Wolhę Redną z książek o Wiedźmie autorstwa ukraińskiej autorki Olgi Gromyko. Uwielbiam ich za wspaniałe poczucie humoru, którym obdarzyli ich autorzy, za charakter, za cięty język :th_girl_haha:, Wolhę dodatkowo za to, że jest taka zadziorna i pewna siebie, szalona...prawdziwa dziewczyna "z jajami" :D
-
jedną z moich ukochanych bohaterek literackich jest...Judyta smilie_girl_099 Taaak, Judyta z "Nigdy w życiu", Judyta z "Ja Wam pokażę!' i z pozostałej serii książek autorstwa znienawidzonej tu przez niektórych Katarzyny Grocholi z serii "Żaby i Anioły".
Piąteczka ;D
W swoim życiu, wstyd się przyznać, nie czytałam zbyt wiele książek, ale z tych których przeczytałam największą sympatią obdarzyłam właśnie Judytę. :D
Jak do tej pory przeczytałam tylko 'Nigdy z życiu', ale teraz wzięłam się za 'Serce na temblaku'.
Historia Judyty bardzo mi się spodobała. Taka zakręcona wariatka, która nagle traci wszystko. Dała sobie radę, spotkała w końcu faceta, który dał jej szczęście i wszystko jej się pięknie ułożyło. :)
Także Judyta to mój number one w literaturze. ;D
-
Dziewczyny, z tą Judytą jako bohaterem literackim to Was naprawdę podziwiam. Zdaję sobie sprawę, że to postać literacka, ale dla mnie to tylko postać filmowa o twarzy Stenki. Taką ją ubóstwiam. Czytać próbowałam, ale Grocholi tak chronicznie nie znoszę, że zwykle to czytanie kończy się to na 3 stronie ;) A wszelka niezgodność ze scenariuszem filmowym chyba by mnie dobiła jeszcze ;P
Ale zdaje sobie sprawę, że to kwestia gustu. Jak mawiał pewien klasyk: "Jeden lubi pomarańcze a drugi jak mu nogi śmierdzą" ;D
Ja do swojej listy dopisuję Teodora Szackiego. Prokuratora, który:
- starzeje się jak wszyscy ludzie i co bądź mu dolega
- popełnia błędy i czasami pakuje się w kłopoty
- pomimo wszystko stoi na straży prawa i konstytucji (vel nie jest przekupny)
- nie udaje dziewicy orleańskiej
- miewa przygody...i kaca
Zresztą opiewałam go już, i nie tylko ja, przy okazji referowania książek w odpowiednim wątku. Niestety autor go nie chce chyba dłużej, więc nie pomieszka biedaczek w zbyt wielu książkach już <placze>
-
To prawda, że czytając 'Nigdy w życiu', czy 'Serce na temblaku', które dosłownie minutę temu skończyłam, przed oczami miałam Stenkę i Żmijewskiego. ;D
Ale wiadomo, że książka różni się od filmu. Ja kocham za równo książkę, jak i film. :)
-
Kto Waszym zdaniem powinien zagrać głównego bohatera jeśli miała by powstać nowa "Wyspa Złoczyńców"?
Tomasz N.N.-Jakub Gierszał
Moim zdaniem świetnie się nadaje.
Wątek został zamknięty, słusznie zresztą, ale sam temat mnie trochę zaintrygował, więc pozwolę sobie odpowiedzieć.
Jakub Gierszał, przy całej mojej być może sympatii, się do tej roli nie nadaje. Głównie dlatego, że nie wygląda mi na osobę (może bardziej, nie będzie wyglądał) po studiach, oczytaną, ze sporym doświadczeniem i oprószoną lekką siwizną. Pan Samochodzik jest historykiem sztuki, choć w jednej z powieści (o ile pamiętam jawi się jako dziennikarz) a Batura jest jego kolegą ze studiów. Mikulski kiedy zagrał Tomasza N. N miał już 40tkę na karku.
Ja bardziej widziałabym w tej roli Marka Bukowskiego...ach <serduszko>
Napisałam tutaj posta...choć może on faktycznie lepiej wyglądałby w "Ekranizacjach"? Hmmm...pozostawiam decyzję autorytetom.
-
Ale znalazłem tutaj:
http://forum.gazeta.pl/forum/w,15638,12757174,12778163,Re_Ile_lat_mial_Tomasz_w_Templariuszach_.html (http://forum.gazeta.pl/forum/w,15638,12757174,12778163,Re_Ile_lat_mial_Tomasz_w_Templariuszach_.html)
Tutaj:
http://www.nienacki.art.pl/d_datowanie_akcji_ksiazek.html (http://www.nienacki.art.pl/d_datowanie_akcji_ksiazek.html)
Rzekomy wiek pana Samochodzika,więc chciałem aby się to jakoś z książką zgadzało.
Dziwne taki młody i nie chciał Zaliczki ani nie miał ochoty na Karen Petersen.On się bał kobiet?
Krzysztof Krawczyk- "Diabelskie Szczęście" - Magda Wójcik i Marek Bukowski w serialu "Dom" (http://www.youtube.com/watch?v=ZLZDKeYlVEo#)
Masz tego swojego Bukowskiego,ale Tomasz N.N.był blondynem,dziwnie by wyglądał.
-
Pan Samochodzik - Marek Bukowski (z lekka tajemniczy, skryty), albo... Maciek Stuhr (chyba bardziej wizualnie pasujący do tej roli, no i z harcerzami go lepiej widzę niż Bukowskiego) <jezyk>
Batura - Andrzej Chyra, ewentualnie Robert Więckiewicz (dwa różne z wyglądu typy, ale obaj idealni na uroczych cwaniaków) <szczerzy_sie>
Karen - hmmm... Cielecka, a może... Grabowska (Cielecka bardziej pasuje do Karen Szykulskiej, a Grabowska do Karen książkowej)<tancze>
-
Tutaj:
http://www.nienacki.art.pl/d_datowanie_akcji_ksiazek.html (http://www.nienacki.art.pl/d_datowanie_akcji_ksiazek.html)
Myślałam, że jak przeczytałam "Ja- człowiek" o. Krąpca to już wszystko inne będzie dla mnie lekką lekturą. Myliłam się.
Ad rem. Może być młody Stuhr, aczkolwiek jeśli ma być Chyra to bardziej mi Bukowski pasuje, któremu zawsze można włosy rozjaśnić :P
Pan Jakub pomimo statecznego już wieku (powiedzmy) ma nadal wygląd maturzysty...
-
Przyszedł mi do głowy jeszcze Sebek Fabijański albo Maciej Radel.
Ktoś tu dał na Karen z Templariuszy,Emilka Komarnicka dałaby radę.
Batura-Kościukiewicz
Dobra skoro już tak przy Templariuszach jesteśmy to dawajcie dalej!
-
Dyrektor Marczak-Franciszek Trzeciak
Petersen-Marian Dziędziel
Anka-Andżelika Piechowiak
Kozłowski vel Malinowski-Witold Wieliński
Dawajcie swoje typy <ok>
-
Czy to jest wypowiedź na temat?
Twój ulubiony bohater literacki i dlaczego akurat ten? - nie wiem co to ma wspólnego z podawaniem swoich typów odnośnie ekranizacji książki.
-
Moją ulubioną bohaterką literką jest Ania Shirley, tytułowa bohaterka serii Ania z Zielonego Wzgórza. Przeczytałam kilka części tej wyjątkowej serii. Ania jest świetną osobą, gdy byłam młodsza i jeszcze do podstawówki chodziłam, nawet marzyłam, by zaprzyjaźnić się z kimś takim, jak ona. <zawstydzony> Ogromne poczucie humoru, bujna wyobraźnia, do tego jest przeuroczą osóbką. Jej przygody czytało się z zapartym tchem, do tej pory jestem nią bardzo zauroczona. Jeśli znajdzie się tu fanka przygód Ani, zachęcam do przeczytania artykułu dotyczącego autorki powieści, Lucy Maud Montgomery. Okazuje się, że nie była szczęśliwą kobietą, miała skłonności do depresji. http://kultura.onet.pl/ksiazki/artykuly/lucy-maud-montgomery-myslala-ze-jest-zla-pisarka,1,5538259,artykul.html (http://kultura.onet.pl/ksiazki/artykuly/lucy-maud-montgomery-myslala-ze-jest-zla-pisarka,1,5538259,artykul.html)
-
Mój ulubiony bohater literacki mam ich wielu. Ale jednym, którego lubię przygody jest Jakub Wędrowycz.
Jest on bohaterem książek Andrzeja Filipiuka, autora którego książki lubię czytać. Ale to już inny temat...
Co do samej postaci Jakub Wędrowycz jest no cóż bimbrownikiem i egzorcystą. Przeżywa dość niezwykłe przygody w które są wmieszane wszelakiej maści istoty fantastyczne wróżki, wampiry itp. A to poluje na nie a to usiłuje coś z nimi zrobić. Na ogół przebiega to w komiczny sposób przez co jest naprawdę sympatyczną postacią, cały czas zaskakującą czymś nowym. <niecierpliwy>
Jest po prostu nie przewidywalną postacią. Owszem może wzbudzić lekkie kontrowersje bo jest związany z alkoholem ale zazwyczaj on staje się czynnikiem napędzającym wydarzenia. :P
Jak dla mnie luźny pozytywny bohater, którego naprawdę lubię. <lubieto>
-
Hehe, racja. Jakub jest nie do pobicia (i nie do przepicia). A jak sobie jeszcze do kompanii dobierze Semena Korczaszkę i Józefa Paczenkę... to już "czacha dymi".
Też bardzo lubię książki pana Pilipiuka, kiedyś miałem okazję poznać go i wysłuchać arcyciekawego wykładu o słowiańskich obyczajach pogrzebowych (zawodowo pan Pilipiuk jest archeologiem).
-
Też bardzo lubię książki pana Pilipiuka, kiedyś miałem okazję poznać go i wysłuchać arcyciekawego wykładu o słowiańskich obyczajach pogrzebowych (zawodowo pan Pilipiuk jest archeologiem).
Zazdroszczę ci :) Ja pana Pilipiuka znam bardziej jako pisarza. A w moich stronach jest dość popularny, chyba świadczy o tym fakt że akcja przygód Jakuba Wędrowycza dzieje się niedaleko mnie.
-
Chłopaki, właśnie przypomnieliście mi "Wieszać każdy może";D
O rany, ileż ja się naśmiałam przy powiastkach - o tym indywiduum "walonki, kufajka, czapka uszanka i ten specyficzny...aromat?" ;D
Każda strona, to takie na przykład kwiatki (mam cztery strony cytatów w folderze "Jakub Wędrowycz")
"- Czas mu zapisany minął w zeszłym roku. Ponieważ jakoś się sam do nas nie pofatygował, wysłaliśmy śmierć z oficjalnym zaproszeniem...
- Pamiętam. - Święty Piotr skrzywił wargi. - Sam ją przez miesiąc sklejałem butaprenem po tym, jak oberwała z pancerfausta.
- I co?
- No więc, jak doszła do siebie, chcieliśmy posłać ją raz jeszcze, ale się zaparła, że nie. Obiecywaliśmy jej nawet tytanową kosę, ale jakoś nie dała się przekonać. Nie było wyjścia, to postanowiliśmy nagiąć nieco przepisy."
<hahaha>
albo to
"Nasz problem polega zupełnie na czymś innym - generał zniżył głos - Otóż ostatnio, na dniach wartownicy pilnujący szklanej trumny wodza (mowa o Leninie) zauważyli, że ten zaczął się poruszać.
- To da się bardzo łatwo wyjaśnić.
- No to mówcie egzorcysto.
- Powtarzacie od siedemdziesięciu lat, że Lenin jest wiecznie żywy i w końcu on sam w to uwierzył"
<hahaha>
"- Nudzi mnie jakoś ta bezczynność - stwierdził Jakub po godzinie lenistwa - Może podpalmy coś albo zróbmy komuś jakąś krzywdę? Albo pójdziemy do knajpy i urządzimy zadymę?
- Innymi słowy preferujesz aktywny wypoczynek - zauważył Semen."
<hahaha>
"Przełknął ostatni kęs kiełbasy i otarł usta gazetą. Kultura przede wszystkim."
<haha>
W którejś książce, tylko teraz nie pamiętam w której (coś mi się kojarzą "Kroniki Jakuba Wędrowycza", ale nie jestem pewna <mysli>) był jeszcze świetny cytat o kobietach. No taki trafny i w stylu Jakuba, że aż szkoda, że go sobie gdzieś nie zapisałam (sama sie zastanawiam dlaczego <mysli>) ;D
-
Też bardzo lubię książki pana Pilipiuka, kiedyś miałem okazję poznać go i wysłuchać arcyciekawego wykładu o słowiańskich obyczajach pogrzebowych (zawodowo pan Pilipiuk jest archeologiem).
Zazdroszczę ci :) Ja pana Pilipiuka znam bardziej jako pisarza. A w moich stronach jest dość popularny, chyba świadczy o tym fakt że akcja przygód Jakuba Wędrowycza dzieje się niedaleko mnie.
I w sumie niedaleko ode mnie, w końcu Wojsławice to Lubelszczyzna, a w samym mieście Lublinie Jakub z kolegami bywali często :)
-
Muszę nadrobić lekturę, bo zdałem sobie sprawę że najnowszego tomu jego przygód nie czytałem. :o A jeśli ktoś lubi książki Pilipiuka to bez problemu zauważy że ekipa Wędrowycza pojawia się też w innych jego książkach. Mam na myśli Wampir z M-3 i Wampir z MO. Jak dla mnie są to alternatywy dla tych którym nie przypadły do gusty książki pani Meyer <mysli>
Ale chyba muszę odwiedzić kiedyś Stary Majdan :)
-
Anna Karenina -kobieta która dla miłości poświeca wszystko -małżeństwo ,reputację ,ukochane dziecko.
Tojstoj stworzył jedną z najbardziej niezapomnianych i wyrazistych bohaterek literackich -nie ocenia jej ,nie potępia ,pozostawiając tą ocenę postaci czytelnikom.
Scarlett Oharra -mimo wielu wad budzi moją sympatię -bo jest uparta ,odważna i nigdy się nie poddaje.
"Jutro też jest dzień .Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy 'to mówi kobieta która wydawało by się wszystko już straciła i może się podać tylko otchłani rozpaczy -a jednak nie ,bo mimo tych wszystkich tragedi jutro jest nowy dzień.
Może jeszcze trochę Petroniusza z Quo Vadis.
Uosabia on piękno i klasę odchodzącego antyku i mimo że jest osobą bez jakieś specjalnego kregosłupa moralnego budzi większą sympatię niż doskonałe i nijakie postacie chrześcijan.
-
Moją ulubioną bohaterką literką jest Ania Shirley, tytułowa bohaterka serii Ania z Zielonego Wzgórza. Przeczytałam kilka części tej wyjątkowej serii. Ania jest świetną osobą, gdy byłam młodsza i jeszcze do podstawówki chodziłam, nawet marzyłam, by zaprzyjaźnić się z kimś takim, jak ona. <zawstydzony> Ogromne poczucie humoru, bujna wyobraźnia, do tego jest przeuroczą osóbką. Jej przygody czytało się z zapartym tchem, do tej pory jestem nią bardzo zauroczona. Jeśli znajdzie się tu fanka przygód Ani, zachęcam do przeczytania artykułu dotyczącego autorki powieści, Lucy Maud Montgomery. Okazuje się, że nie była szczęśliwą kobietą, miała skłonności do depresji. http://kultura.onet.pl/ksiazki/artykuly/lucy-maud-montgomery-myslala-ze-jest-zla-pisarka,1,5538259,artykul.html (http://kultura.onet.pl/ksiazki/artykuly/lucy-maud-montgomery-myslala-ze-jest-zla-pisarka,1,5538259,artykul.html)
To smutne. Pamiętam, że kiedyś przeczytałam jakąś inną książkę L. M. M. i również mi się bardzo spodobała. Tylko nie pamiętam tytułu. "Błękitny zamek", czy coś takiego. W każdym razie historia Ani genialna.
:)
-
Dla mnie tylko i na zawssze Pan Darcy.... <buja_w_oblokach>
-
U mnie zdecydowanie Razjel z anielskiego cyklu Kossakowskiej <zakochany>
-
Loki z cyklu Kłamcy Jakuba Ćwieka :D <serduszko>
-
Główny bohater z "Kiedy byłem dziełem sztuki" Schmiddta.